sinirlenince susmak

karşımdaki sevdiğim biriyse dudağımı kemiriyorum. sonra gözlerim doluyo, kan beynime doğru ilerleyişine emin bir şekilde hız veriyo ne saçma bi huyum varmış amk

muhattab bile olmamaya çalışıyorum münakaşaya girip kalbini kırmak yerine alttan alan tarafmış gibi gösterip ses çıkarmıyorum ama yanlış yapıyorum heralde

sinirlenince susan gerizekalıdır.

hayatta susamam lan ben. anca konuşmaktan yorulunca susarım ya da karşımdaki anlamayınca

sinirlenince ağlıyorum ağladığımda daha fazla sinirlerim bozuluyo daha fazla ağlıyorum bu nasıl bi döngü hala cözemedim

"sinirliyken konuş; hayatın boyunca utanç duyacağın bir konuşma yapacaksın. " demişler

susmak en güzeli kötü bişey olmaktansa.

karşısındakinin bi bok anlamayacağını anlayıp sessizlik en büyük cevaptır deme şekli

karşımdaki insanı kırmamak için susuyorum ben. gerizekalı olduğum için değil.

susma söyle nasıl yaşar böyle insan susma konuş hadi anlat büyük insan söyle bir aşk mı çare olurdu zaman mı böyle kaldırıp atardık ya sevdayı susma söyle nasıl yapar bunu insan susma nasıldı anlat hadi ayrılırsam söyle hayat mı çare bulurdu kendin mi böyle büyük aşklar böyle mi biterdi

saf gibi ağlıyorum haklı bile olsam hemde

kırılınca ya da küsünce susarım ama sinirliysem bulunduğum ortamdan kaçın saddam hüseyin e dönüyorum..

çünkü susmazsam hem kedimde hemde karşı tarafta çok yüksek boyutlarda hasara yol açabiliyorum.

susamıyorum içimde ona karşi söylemek istediğim o kadar çok şey oluyoki söylüyorum umrunda olmuyor agzıni acıp doğru düzgün bi cevap vermiyo , dahada sinirleniyorum, tükendik be

dişlerim sökülüyor çenemi sıkmaktan kendimi asla kontrol edemem başka şekilde

susarsın karşındaki kırılmasın diye o da verecek cevabın olmadığı için sustun zanneder.

konusmaya baslarsam aglayacagimi bilirim. dudak kenarları asagi eğilir belirtmemek icin gulmeye çalışırsın. bir de insan icindeysen tamam yani. zor seyler bunlar.

sinirliyken vücut direk gözyaşlarını akıtıyor,susmalar istenildiğinden değil, konuşsa hıçkırarak ağlayacak. ve ağlamak insanı aciz yapar düşüncesindeki bir kişi karşısında susmayı tercih eder.

çoğu konuya sinirlenirim ve sinirlendiğimde susarım. tabi karşıdaki gerizekalı bunu korkaklık olarak algılıyor ama kişiden kişiye değişir.

susmazsam karşımda ki kişinin kırılacağını bilmek veya bir şey diyememek

erdem belirtisi.

sevdiğim, saygı duyduğum biriyse mutlaka susarım çünkü gereksiz kalp kırıcı laflar dökülür dudaklarımdan. ama şimdilerde bakıyorum da kıramadıklarımız kırmış hep bizi.

daha sonrasında ağlamak.

önce susarım sonra allaahh kızıl kıyamet

hiç beceremediğim bir eylem. annem babam bıkmış artık. onlar inatçı ben inatçı en küçük olayda küsme noktasına getiriyorum. allah yakınlarıma sabır versin :/

sinirlendiğinde susan insan, daha önce sinirlendiğinde zarar verdiğini fark etmiştir. susmak çare değil ama karşısındakini kırmamak adına kızılcık içtim demeyi tercih eder.

susmazsam neler neler diyeceğimi bildiğimden susuyorum.

hapishaneler pişman insanlar ile dolu.bu sözü aklımdan çıkarmıyorum çok faydası oluyor tavsiye ederim.çünkü her yamuğu düzeltmeye kalkarsak biz yamuluyoruz.

nee sinirlenince susulur mu şahsen ben aboo. normalde x hiziyla konusuyosam sinirliyken motora bağliyorum. susmak nedir bilmem allah ne verdiyse sacmaliyor olsam bile konusurum. çünkü niye konuşmuyum

ne susmasi agzina sicarim adamin.

adamına göre eğer kırmaktan korkuyorsam kaybedince üzüleceksin susarım yoksa allah ne verdiyse giderim

asla yapamadığım şey. sinirlenince çok feci kalp kırıyorum. sinirlenmek kötü biri :)

keşke böyle güzel huylarım olsa zira ben ortalığı yakıp yıkıyorum

bence büyük erdemdir. susabilene saygım sonsuzdur. ben kükremeyince atamam o siniri

fırtına öncesi sessizlik

susmazsam çok yanlış konuşacağımı doğruyu söylesem bile hata yapacağımı bildiğimden yaptığım eylemdir.

sinirlenince nasıl susuyonuz agalar anlatn hele

iki çeşidi var birisi 'allahın geri zekalısı anlamıyorsun daha da laf yetiştiremeyeceğim sana' susmasıdır diğeri ise 'seni sevmesem dümdüz giderdim ama kalbini kırmak istemiyorum' susmasıdır.

Eskiden sinirlendiğim vakitlerde ne ağzımı tutabilirdim ne de elimi tutabilirdim. Önce söver sonra sinir seviyesine bağlı olarak döverdim belki de. Şimdi geçmişe bakıyorum da ne kadar çocukca hareketlermiş. Gerçi çocuktum da. Şunun şurasında kısa bir süredir büyümüş hissediyorum kendimi. Büyümüş hissediyorum çünkü sinirlendiğimde gayet sakin yaklaşıyorum artık olaylara. Anlık tepki vermem gerekirse sakin ama sinirli olan o ses tonuyla ve dışardan söylenilenlere göre ürkütücü mimiklerle konuşuyorum sadece. Zamanım varsa alıyorum biramı düşünüyorum. Sağlıklı olan kararı verip köşeme çekiliyorum. Hamle bekliyorum eğer sinirim insan ilişkilerine dair ise. Sonra zaten artık bir çok insanın hareketlerini anlayabilecek seviyeye gelmiş olmamdan kaynaklanıyor olsa gerek -eskiden tutturamazdım- kafamda kurduğum senaryo ile yaklaşıyor insanlar bana. Zamanında kurguladıklarımı sakince ve siklemezce yapıyorum. Siklenememek daha çok koyuyormuş karşı tarafa bilmiyordum. Ben dövmek falan ağır geliyor sanırdım. Fiziksel şiddet değil, psikolojik şiddet bağımlısı oldum. Harika psikolojik şiddetler uygulayabiliyorum. Duruma göre farklı siklememe çeşitlerim var mesela. Ya da ufak tefek davranışlarım. Fiziksel acı geçer de psikolojik acı geçmez sözlük. O yüzden benden söylemesi gidin biraz siyaset öğrenin insan ilişkilerine dair yazılar okuyun. Fiziksel şiddete değil paikolojik şiddete başvurun sinirlendiğinizde. Geri dönüşünü aldığınızda içinizin yağları eriyor. Zamanında insanları fazlaca fiziksel şiddete maruz bırakmış birisi olarak söylüyorum. Öğrenin sinirinizi kontrol etmeyi

sinirlendiysem her şeyi kusar, kırıldıysam susarım.

Öfkeyle kalp kırmamak, daha sonra telafi edemeyeceğim bir durum yaratmamak için susarım ve terk ederim o ortamı. İçimden bilmediğimi sandığım hatta kendi icat ettiğim küfürleri sayarım orası ayrı.